Zaimki dzierżawcze są jedną z pierwszych rzeczy, jakich uczymy się w angielskim, bo dosyć szybko potrzebujemy wyrażać przynależność do czegoś. Musimy używać określeń nasz, jego, jej, ich, mój…
Choć jest to podstawowa wiedza, to nie znaczy, że nie sprawia kłopotów.
W angielskim, zaimki dzierżawcze dzielą się na 2 typy i dzisiaj o tym opowiem.
Po polsku możemy powiedzieć:
- To jest mój dom.
- Ten dom jest mój.
W obydwu przypadkach mamy słowo mój.
W angielskim będzie się to trochę różnić, zobacz:
- This is my house.
- This house is mine.
Zmiana zaimka my na mine wynika z tego, że za słowem mój jest albo nie ma rzeczownika.
Spójrzcie na więcej przykładów:
- This is my blue car.
- This blue car is mine. <- nie ma rzeczownika po słowie
- This is my dog.
- This dog is mine.
Zobaczcie jak dziwnie by to brzmiało, gdybyśmy nie mieli 2 typów zaimków dzierżawczych:
This dog is my dog. albo This house is my house.
Analogicznie działa to dla innych zaimków, prześledźcie tabelkę:
- That is her t-shirt.
- That t-shirt is hers. <- nadal brak rzeczownika
- This isn’t your pencil case. Your pencil case is there!
- This isn’t your pencil case. Yours is there! <- zaimek nie musi być na końcu
Jeszcze lepiej widać to w dłuższych zdaniach, gdy jest parę rzeczy i musimy je rozdzielić po właścicielach:
- This is her house, this is their house.
- This house is hers and that one is theirs.
Alternatywną wersją może być:
- This is her house and that one is theirs.
Obydwie formy będą poprawne.
Sprawdź czy zrozumiałeś:
